Eggert Gilfer: Besti skákmaður Íslands í 20 ár

 Varð 9 sinnum Íslandsmeistari!

 

Fálkinn, 8. apríl 1960:

 

24. mars síðastliðinn lézt hér í bæ hinn kunni skákmeistari og tónlistarmaður Eggert Gilfer, 68 ára að aldri. Þeir bræður Eggert og Þórarinn Guðmundsson munu einna fyrstir Íslendinga hafa lokið prófi frá tónlistarháskóla, en það var 1913, sem Eggert lauk prófi við tónlistarháskólann í Kaupmannahöfn með orgelleik sem aðalprófgrein.

 

En þótt hann hafi alla æfi verið starfandi tónlistarmaður mun nafn hans enn kunnara með þjóðinni sem brautryðjanda í skáklistinni um hálfrar aldar skeið. Það má segja, að Eggert Gilfer hafi verið frumherji skáklistar 20. aldarinnar á íslandi.

 

Það munu fáir skákmenn hafa teflt svo mikið, vel og lengi sem Eggert Gilfer þótt víða sé leitað. Segja má, að líf hans hafi verið helgað skáklistinni. 

Hann varð níu sinnum skákmeistari Íslands og bar í rauninni ægishjálm yfir aðra skákmenn landsins um 20 ára skeið og var jafnoki hinna beztu í önnur 20 ár.

Eggert Gilfer var sérstæður persónuleiki, kurteis með afbrigðum og mátti í engu vamm sitt vita. Hans verður lengi minnzt sem eins helzta frumherja skáklistarinnar hér á landi — og sem hins bezta drengs.

 

Skákir Eggerts Gilfer. 

Greco og Gelfand: Ólíkir snillingar

Hér segir frá Greco sem lék listir sínar á 17. öld og hinum ólseiga Gelfand

Uppruni skáklistarinnar er hulinn mistri sögunnar, en flestir hallast að því að vagga skákarinnar hafi verið á Indlandi á 5. eða 6. öld. Sagan geymir nöfn margra meistara – ekki síst frá Persíu og löndum araba á öldunum fyrir og eftir árið 1000 – og það voru arabar sem færðu Evrópubúum skákina á miðöldum.

Skák var orðin útbreidd við hirðir konunga og fyrirmenna Evrópu á 12. öld, og þótti ómissandi í hirðsiðabókum ungra aðalsmanna, rétt eins og bogfimi, skáldskapur, skylmingar og aðrar grundvallaríþróttir.

 

Snemma komu fram á sjónarsviðið skákmeistarar, sem ferðuðust um og léku listir sínar fyrir kónga og drottningar, fursta og fyrirfólk. 

Skákgyðjan mætti helst andstöðu í kirkjunnar ranni: einstöku villuráfandi páfi eða biskup reyndu beinlínis að banna skák, enda væri hún verkfæri djöfulsins. Þetta voru tímar trúarofstækis í Evrópu, og kannski ályktuðu þessir ströngu guðsmenn að skákin væri hættuleg, því hún beinlínis krafðist þess að menn þjálfuðu hugann og leituðu sífellt að svörum.

Lék listir sínar fyrir kónga og keisara 

En útbreiðsla skákarinnar varð ekki stöðvuð og sífellt fleiri meistarar komu fram á sjónarsviðið. Um aldamótin 1600 fæddist á  Ítalíu áfrægasti farandriddari skákgyðjunnar: Gioacchino Greco. Á skammri ævi lagði hann Evrópu að fótum sér og ritaði nafn sitt gylltu letri í skáksöguna.

 

Aðeins 19 ára samdi Greco leiðbeiningar í skák og tileinkaði velgjörðarmanni sínum. Hann ferðaðist vítt og breitt um Evrópu, meðal annars til Bretlands og Frakklands, og var hvarvetna tekið með kostum og kynjum.

Árið 1624 lá leið Grecos til Spánar, þar sem hann gjörsigraði alla skákmeistarana við hirð Filippusar konungs. Á Spáni kynntist Greco aðalsmanni og hélt með honum til Vestur-Indía. Þar dó Greco aðeins 34 ára að aldri. Hið stutta líf hans var ævintýri líkast – skákin færði honum frægð og frama, fjársjóði og ferðalög. Hann arfleiddi Jesúíta-regluna að eigum sínum. 

Sá mikli jöfur Botvinnik – sem þrisvar varð heimsmeistari á 20. öld – sagði eitt sinn að Greco hefði verið fyrsti atvinnumaðurinn í skák. Ugglaust höfðu ýmsir haft skákina að lifibrauði, en Greco nálgaðist skákina, einkum byrjanir, með allt öðrum hætti en áður hafði þekkst. Hann opnaði dyr nýrra tíma.

 Hinn ótrúlegi Gelfand

Gamlir aðdáendur Anands og Kramniks áttu erfitt með að skoða lokastöðuna á minningarmótinu um Mikail Tal í Moskvu, sem fram fór í júní 2013. Þessir stórbrotnu meistarar urðu í neðstu sætum: Kramnik vann ekki eina einustu skák og Anand náði aðeins einum sigri í níu tilraunum. 

Voru úrslitin til marks um kynslóðaskipti í skákinni? Aldeilis ekki – því það var aldursforsetinn Boris Gelfand sem sigraði, og skaut aftur fyrir sig ungljónunum Carlsen, Caruana, Nakamura og Karjakin (og auðvitað vesalings Anand og Kramnik).

Boris Gelfand fæddist í Hvíta-Rússlandi hið sögufræga ár 1968 en hefur um árabil búið í Ísrael. Hann hefur lengi verið meðal bestu skákmanna heims. Árið 1990, þegar hann var 22 ára (eins og Carlsen er núna) var Gelfand í þriðja sæti á stigalista FIDE, á eftir Kasparov og Karpov. Á síðasta ári tefldi Gelfand um heimsmeistaratitilinn við Anand. Úrslitin urðu 6-6 en Anand hafði betur í atskákum.

Frábær árangur Gelfands upp á síðkastið minnir okkur á að aldur skiptir ekki máli í skákinni, ekki frekar en kyn, líkamsburðir, þjóðerni eða aðrir merkimiðar.

Faðir Friðriks Ólafssonar: Sá strax að hjer var meir en venjulegur skákmaður í uppsiglingu

Við sögðum frá því fyrir skömmu að 15 ára íslenskur piltur sigldi utan vorið 1950 með Agli Skallagrímssyni, togara Bæjarútgerðarinnar. Leiðin lá til Birmingham þar sem Friðrik stóð sig með miklum sóma á alþjóðlegu ungmennamóti, þar sem hann var yngstur keppenda.

Hið íslenska lýðveldi var aðeins sex ára og bráðvantaði ungar hetjur. Þjóðmáladálkur Morgunblaðsins hampaði tveimur ungum meisturum, og ræddi m.a. við föður Friðriks Ólafssonar. Morgunblaðið skrifaði, 19. apríl 1950:

Tveir íslenskir piltar, báðir fimmtán ára, hafa orðið landi sínu til sóma í útlöndum. Annar þeirra, Friðrik Ólafsson, varð fjórði í röðinni á unglingaskákmótinu í Birmingham, sem lauk síðastliðinn laugardag. Þar var aldurstakmark keppenda 20 ár.

Hinn, Pjetur Kristjánsson, varð annar maður í 100 metra sundi, frjálsri aðferð, er hann síðastliðinn sunnudag tók þátt í norrænu unglingasundmóti í Kaupmannahöfn. Þar var aldurstakmarkið 18 ár.

Þeir Pjetur og Friðrik koma heimleiðis með Gullfaxa í kvöld, en hvorugur hafði áður farið út fyrir landsteinana. Er því ekki ofsagt, að fyrsta för þeirra hafi orðið happadrjúg.

Friðrik Ólafsson er sonur Ólafs Friðrikssonar, verslunarmanns. Friðrik varð 15 ára 26. janúar síðastliðinn. Hann var um níu ára að aldri, þegar hann byrjaði að tefla, og það var faðir hans, sem kenndi honum mannganginn.

Jeg sá strax, segir Ólafur, að hjer var meir en venjulegur skákmaður á uppsiglingu. Friðrik var á tólfta ári, þegar hann fór að segja föður sínum til syndanna yfir skákborðinu og taka þátt í keppnum. Hann var 14 ára, þegar hann komst í meistaraflokk íslenskra skákmanna.

Vantar enn úthald

Hann tók þátt í Reykjavíkurmótinu, sem lauk skömmu áður en hann fór til Englands, og varð 4. maður í undanrás af 24 þátttakendum. Hann komst því í úrslit og varð þar áttundi í röðinni.

Faðir Friðriks skýrir svo frá, að hinn ungi skákmaður fylgist vel með íþrótt sinni og lesi meðal annars mikið af enskum og amerískum skákblöðum. En hann vantar enn úthald í langar skákir, segir Ólafur.

Að lokum má geta þess, að Friðrik þykir sjerstáklega slingur hraðskákmaður og korrist í þriðja sæti á hraðskákmótinu, sem hjer lauk fyrir skemmstu.

Einn best gleymdi mesti meistari sögunnar

Árið 1958  settust Lev Polugaevsky og Rashid Gibiatovich Neznmetdinov að tafli á 28. rússneska meistaramótinu. Úr varð ein besta skák sögunnar.

Að margra áliti er Rashid Gibiatovich Neznmetdinov einn minnst þekkti besti skákmeistari sögunnar, ef svo má að orði komast. Hér er til dæmis fallegur sigur á Mikaeil Tal, þegar sá mikli töframaður stóð á hátindi ferils síns.

Hérna má lesa margt fróðlegt um meistarann, sem ættaður var frá Kazakstan, af þjóðflokki Tatara. Hann var snemma munaðarlaus og ferðaðist aldrei um lífið á fyrsta farrými. Hann sigraði Tal, Spassky og Petrosjan, auk annarra minni spámanna í hinum mikla sovéska skákskóla. Skákstíll hans var á köflum þannig að Mikail Tal virtist stöðubaráttumaður.

Rashid Gibiatovich Neznmetdinovlést í Kazan 1974,

Hverjir eru bestu skákmenn allra tíma? Hér er langþráð svar við brýnni spurningu...

Fátt finnst skákáhugamönnum skemmtilegra en velta fyrir sér hver sé mestur meistari allra tíma. Garry Kasparov á vitanlega stóran og dyggan aðdáendahóp, enda bar hann höfuð og herðar yfir aðra skákmenn í tvo áratugi og sigraði á fleiri stórmótum en nokkur annar.

Annar hópur fylgir Bobby Fischer yfir gröf og dauða, enn aðrir nefna Kúbumanninn geðþekka Capablanca, eða jafnvel Emanuel Lasker sem lengst allra ríkti sem heimsmeistari, heil 27 ár.

Ég rakst á sérlega áhugaverðan lista á netinu yfir 10 bestu skákmenn allra tíma, þar sem sitthvað kemur á óvart og vekur til umhugsunar.

Valið er einkar vel rökstutt, og þar trónir Jose Raul Capablanca á toppnum. Hann fæddist með stjarnfræðilega hæfileika, svo mikið er víst, enda lærði hann mannganginn fárra ára af því að horfa á föður sinn tefla, en nennti sjaldan eða aldrei að líta í fræðirit eða skákbækur.

Á 30 ára tímabili, frá 1909 til 1939, vann Capablanca 318 skákir, gerði 249 jafntefli og tapaði aðeins 34 sinnum, enda gátu liðið heilu árin milli tapskáka hans.

Rannsóknir hafa leitt í ljós að Capablanca er að líkindum nákvæmasti skákmaður allra tíma, því ofurtölvur nútímans eru honum yfirleitt sammála. Þetta kemur heim og saman við svar Capablanca þegar hann var spurður hversu marga leiki hann reiknaði út: „Einn leik, besta leikinn.“

Kasparov er númer tvö á þessum lista. Hann hefur reikningsgetu á við hvaða heimilistölvu og er sannarlega höfundur margra glæsilegustu skáka sem tefldar hafa verið.

Anthony heitinn Miles, sem sjaldan reið feitum hesti frá viðureignum þeirra, kallaði Kasparov skrímslið með þúsund augun – óviðjafnanlegur snillingur væri þó háttvísari og nákvæmari nafngift.

Mikail Botvinnik hreppir bronsið á umræddum lista, enda varð hann heimsmeistari í þrígang, oftar en nokkur annar og óskoraður „skólastjóri“ hins óviðjafnanlega sovéska skákskóla um áratugaskeið.

Næstur kemur, nokkuð óvænt, Wilhelm Steinitz, fyrsti opinberi heimsmeistarinn í skák. Hann var langt á undan sinni samtíð og breytti varanlega hugmyndum manna um skáklistina, innleiddi þunga stöðubaráttu í stað ævintýramennsku 19. aldar, þótt hann gæti líka fléttað af stakri kúnst þegar það átti við.

Hinn fremur umdeildi karakter Alexender Alekhine vermir fimmta sæti listans. Öndvert við Capablanca lagði Alekhine gríðarlega mikið á sig til að ná árangri, en fáir stóðu honum á sporði þegar kom að flóknum útreikningum sem  einatt leiddu til glæsilegrar niðurstöðu. Alekhine er í hávegum hafður hjá Kasparov, og frekari meðmæli eru óþörf.

Hér er fyrri hluti listans. Einhverjir hljóta að sakna Fischers? Og Laskers? Og á ekki Morphy heima á efsta tindi? Við birtum hin fimm nöfnin innan tíðar: Þar kemur sitthvað á óvart!

Friðrik Íslandsmeistari í hraðskák: Ungu mennirnir fóru á kostum

Morgunblaðið tjáði okkur í lok janúar 1952 að ungu mennirnir hefðu farið á kostum á Íslandsmótinu í hraðskák. Þetta var líka árið sem Friðrik varð Íslandsmeistari í kappskák í fyrsta sinn. Alls hampaði hann þeim titli sex sinnum. En hér segir af hraðskákmótinu í janúar ´52:

FRIÐRIK ÓLAFSSON, hinn ungi, efnilegi skákmaður, varð Íslandsmeistari í hraðskákkepninni. Hann hlaut 19 vinninga af 24 mögulegum.

Hann tapaði 2 skákum, gerði 6 jafntefli og vann 16 skákir. Í næsta sæti var Þórir Ólafsson með 15 vinninga, þriðji og fjórði Ingi R. Jóhannsson og Arinbjörn Guðmundsson. Þessir piltar eru allir ungir og efnilegir  skákmenn og eru allir innan við tvítugsaldur.

Friðrik Ólafsson, 15 ára, farinn í víking til Bretlandseyja!

Morgunblaðið 4. apríl færði okkur fréttir af fimmtán ára dreng, sem var í þann veginn að koma Reykjavík á heimskortið:

FRIÐRIK ÓLAFSSON, hinn kunni skákmaður, er nýlega farinn utan í boði breska skáksambandsins til að keppa á alþjóðaskákmóti unglinga, er hefjast á í Birmingham hinn 3. apríl n. k.

Í boðsbrjefinu er gert ráð fyrir, að 14 unglingar innan tvítugsaldurs keppi á þessu móti. Munu sex þeirra verða frá Bretlandi, en 8 frá öðrum löndum.                                          

Friðrik Ólafsson er 15 ára að aldri. Hann hefir keppt á mörgum skákmótum hjer í Reykjavík og hefir frammistaða hans verið með ágætum. Hann er án efa efnilegasti unglingurinn, sem hjer hefir komið fram á skáksviðinu. Leikur því mörgum forvitni á að vita, hvernig honum reiðir af á þessu fyrsta erlenda móti, sem hann tekur þátt í.

Töframaðurinn Tal sigraði með glæsibrag á fyrsta Reykjavíkurmótinu!

Fyrsta Reykjavíkurmótið í skák var haldið 1964. Þorsteinn Skúlason skrifaði afar læsilega og fróðlega grein í Skinfaxa um vorið. Þorsteinn skrifar:

Þetta mót mun vera næst sterkasta mót, sem háð hefur verið hér á landi. En hið öflugasta var Heimsmeistaramót stúdenta, er hér var haldið sumarið 1957. Þá var Michail Tal einnig meðal keppenda, en fyrr á því ári hafði hann skotizt upp á stjörnuhimin skákarinnar með því að sigra á Skákþingi Sovétríkjanna.

 

Á stúdentamótinu vakti hann mesta athygli allra keppenda og náði beztum árangri. Svo varð einnig nú og kom engum á óvart.

 

Hann tefldi af krafti og áræði og lagði m. a. að velli tvo skæðustu keppinauta sína, þá stórmeistarana Friðrik og Gligoric. 12½  vinningur úr 13 skákum á þetta sterku móti er árangur, sem jafnvel hinir sterkustu geta verið ánægðir með.

 

Júgóslavneski stórmeistarinn Svetosar Gligoric, sem varð í 2. sæti með 11½  vinning, hefur verið einn af fremstu skákmeisturum heims síðasta áratuginn. Hann varð fjörutíu og eins árs daginn, sem síðasta umferð var tefld, og kom því árangurinn í mótinu honum sem bezta afmælisgjöf.

 

Þetta var í fyrsta sinn sem hann gisti Ísland, en það hafði lengi staðið til, þótt eigi  gæti  orðið  af  því  fyrr.  Gligoric  er fleira til lista lagt en skáksnilldin ein.

 

Hann er stúdent að mennt, hefur stundað háskólanám í ensku og talar hana mjög vel auk fleiri tungumála. Hann er einnig vel ritfær, og nú um þessar mundir er að koma út bók eftir hann í heimalandi hans. Hún hefur inni að halda þætti um menn og málefni, sem hann hefur kynnzt á ferðum sínum um heiminn. Gligoric hafði við orð, þegar hann var hér, að hann myndi kannske rita eitthvað um Íslandsferð sína er heim kæmi.

 

Jafnir í þriðja sæti með 9 vinn. Hvor urðu þeir Friðrik Ólafsson og Norðmaðurinn Svein Johannessen, sem er alþjóðlegur meistari. Þetta er ekki í fyrsta sinn, sem Johannessen heimsækir ísland.

Hann var þátttakandi í Minningarmóti Eggerts Gilfers, sem haldið var sér 1960. Hann varð þá í 5. sæti af 12 kepp. og þótti ekki standa sig eins vel og búast hefði mátt við, þar eð hann var þáverandi Norðurlandameisari. Nú tefldi hann miklu berur, og má hann vel við sinn árangur una, að komast þarna á hlið við einn af fremstu stórmeisturum heimsins.

 

Friðrik tefldi fyrstu sjö umferðir mótsins mjög vel, en eftir það slakaði hann mjög á klónni og varð frammistaða hans í mótinu því eigi svo góð, sem menn höfðu vænzt og vonazt eftir.

 

Í 5. sæti kom svo hinn nýsjálenzki alþjóðameistari Robert Wade með 7½  vinn. Wade fór hægt  af stað, hafði einungis hlotið 2 vínninga, er sex umferðir höfðu verið tefldar, en í síðustu sjö umferðunum hlaut hann hvorki meira né minna en 5½  vinn. Og lagði bæði Friðrik og Inga að velli í þeirri hrotu.

 

Wade hefur komið til Íslands áður. Það var árið 1947, er hann tefldi hér ásamt Kanadamanninum Yanovsky. Þeir skákunnendur, sem lengra muna, ættu því að kannast við hann.

 

Guðmundur Pálmason, sem varð sötti með 7 vinninga, átti einnig örðugt uppdráttar í upphafi, en, þegar kom fram í mitt mót, tók hann mjög að sækja í sig veðrið.

 

Þegar hann tefldi við Tal í 7. umferð, hafði hann einungis hlotið 2½  vinn. Með hinu frækilega jafntefli við Tal sneri hann blaðinu við og tefldi af miklu öryggi allt til loka mótsins.

 

Ingi R. Jóhannsson varð í 7. og jafnframt síðasta verðlaunasæti með 6 vinninga. Þetta var hans fyrsta mót eftir að hann hlaut útnefningu sem alþjóðlegur meistari. Frammistaða hans olli mönnum vonbrigðum, en hafa verður það í huga, að allir, jafnvel hinir beztu meistarar, geta verið mistækir.

 

Einnig ber að taka tillit til þess, að hann var mjög óheppinn með liti. Hann hafði svart á móti flestum sterkustu mönnunum (Tal, Gligoric, Friðrik, Johannessen, Wade).

 

Í 8. sæti komu þau Magnús Sólmundarson og Nona Gaprindashvili, heimsmeistari kvenna, með 5 vinn. hvort. Magnúsi hafði yerið spáð neðsta sætinu fyrir mótið, en hann Iét þau spádómsorð ekki á sér sannast og tefldi af öryggi í flestum skákum sínum. Hlaut hann sízt fleiri vinninga en efni stóðu til.

 

Nona byrjaði allvel, en slakáði á, þegar líða tók á mótíð. Líklegt er að þreyta hafi  valdið þar mestu um. Hún var nýkomin frá sterku skákmóti í Hastings. Að Tal undanskildum, mun hún hafa vakið mesta athygli alira keppenda, enda ekki hversdagslegur viðburður, að kona veiti karlmönnum svo harða keppni í skákinni.

 

Í 10.—12. sætí komu svo þeir Arinbjörn Guðmundsson, Freysteinn Þorbergsson og Trausti   Bjórnsson með 4   vinninga  hver.

 

Fyrir mótið var Arinbjörn talinn líklegur, til að geta áunnið sér „hálfan alþjóðameistaratitil“, en frammistaða hans varð nokkru lakari en búizt hafði verið við.

 

Freysteinn, fyrrverandi Íslandsmeistarí, var nokkuð misjafn, þegar á heildina er litið, en hann getur þó státað af því, að hann hafði næst bezta hlutfall út úr skáum sínum við útlendingana. Hann vann nefnilega bæði Nonu og Wade.

 

Trausti Björnsson er ungur og upprennandi skákmaður, og verður frammistaða hans að telast mjög góð, með tilliti til þess, að þetta er þriðja mótið, sem hann teflir í síðan hann ávann sér meistaraflokksréttindi.

 

Í 13. sæti varð Jón Kristinsson, sem varð annar í síðustu landsliðskeppni, og í neðsta sæti var enginn annar en Ingvar Ásmundsson, og hefði það þótt fyrirsögn, ef einhver hefði spáð því fyrir mótið.

 

 

Að móti þesu stóðu Skáksamband Íslands og Taflfélag Reykjavíkur í sameiningu. Var framkvæmd þess mög til sóma öllum aðstandendum þess.

 

Sérstaklega vil ég nefna eitt atriði, sem var mjög vinsælt, en það var, að allar skákir hverrar umferðar voru gefnar út prentaðar að henni lokinni.

 

Hinir erl. keppendur rómuðu mjöð aðbúnað allan, bæði á skákstað og á Hótel Sögu, þar sem þeir bjuggu meðan mótið stóð yfir.

 

Mótið var haldið í miningu Péturs Zóphaníasarsonar, en 31. maí 1946 voru liðin 85 ár frá fæðingu hans.

 

Hann var frumkvöðull að stofnun Taflfélags Reykjavíkur árið 1900. Hann var um langt árabil snallasti skákmaður á Íslandi og fyrsti Íslandsmeistari í skák. Hann skrifaði fyrsta skákþátt í íslenzkt blað, Þjóðólf, og hann skrifaði einnig fyrstu kennslubók í skák, sem út kom á íslandi.

 

Sonur hans, Áki Pétursson, sem einnig var kunnur skákmaður á sínum tíma, var skákstóri mótsins.

 

Það mun vera ætlun þeirra, er að mótinu stóðu, að halda slík mót framvegis á tveggja ára fresti og bjóða til þeirra erlendum meísturum eins og nú. Tíminn, sem valinn er til mótsins, er einkar heppilegur vegna þess, að þá er hinum árlegu skákmótum í Hastings og Bewerwick nýlokið og handhægt að fá hingað einhverja þeirra, sem þar hafa teflt.

 

Ber að fagna mjög þessari gælsilegu fyrirætlan forystumanna íslenzkra skákmála, því ekki er að efa að slík mót munu verða mjög til eflingar skákmennt í landinu.

Skákheimurinn kveður Wilhelm Steinitz

Heimspressan var harmi lostin í upphafi sumars 1904: Hinn mikli Winhelm Steinitz hafði safnast til feðra sinna, fyrsti heimsmeistarinn í skák. Heimspressan sagði:

"12. ágúst lézt og í Ameríku Steinitz, sem í mörg ár var talinn bezti skákmaður í heimi, unz Þjóðverjinn Lasker sigraði hann i skákþraut einni, og tók Steinitz sér það nærri."

MEIRA SÍÐAR.

Laxness og Tal rugla saman reitum: Tveir töframenn láta verkin tala!

Halldór Kiljan Laxness, Nóbelsverðlaunahafi Íslands í bókmenntum, lék fyrsta leikinn fyrir Maikail Tal í fjöltefli í Mír-salnum. Tal, sem fæddur er 9. nóvember 1936 og varð heimsmeistari með sigri á Botvinnik árið 1960, er einn vinsælasti skákmaður heims.

Hann er þekktur undir nafni ,,töframaðurinn frá Riga" og þekkur fyrir flókinn skákstíl sem margir líkja við töfrabrögð.

Tal sigraði á fyrsta Reykjavíkurmótinu með 12,5 vinning af 13 mögulegum, en í MÍR-salnum, varð hann að sjá af fleiri vinningum, hlaut 12 af 16.

Halldór Laxness hefur ekki getið sér orð fyrir skákkunnáttu, en helsti vinur hans og mentor, Erlendur í Unuhúsi, varð einn helsti skákmaður Íslands kringum 1930. Vel fer á því að töframaðurinn Tal og HKL efndu til sameiginlegs skákviðburðar.